donderdag 3 september 2009

Dag Kamelot


Gisteren heb ik na 11 jaar afscheid genomen van Kamelot.... een moeilijke beslissing, vooral omdat ze me heel dierbaar is. Maar kwam er toch achter dat het me ook allemaal wel eens te veel is 3 paarden, dat ik anderhalve maand geleden heb besloten om haar te verkopen.
Vrij snel daarna vond ik een hele leuke nieuwe eigenaresse voor haar, die naar mijn idee weer heel veel lol aan haar kan beleven, dat verzacht zeker haar afscheid.
Gisteren heb ik haar weg gebracht en staat ze op haar nieuwe plekje.
Bijna 11 jaar geleden waren we net verhuisd uit Noord-Holland naar Overijssel, als kind had ik van mijn 9 t/m mijn 18 jaar paard gereden, voor mijn 15e verjaardag kreeg ik naar heel veel zeuren een eigen paard met mijn zusje... maar ja daarna kwamen andere dingen in mijn leven, Frank, opleiding en ben ik gestopt. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan, dat mijn dochter Carlijn op haar 6e begon te rijden, had ik zoiets van dit is wel weer erg leuk..... dus begon ik op mijn 30ste met een vriendin weer te rijden bij een manege, natuurlijk als je een eigen paard hebt gehad is dat toch even wat anders... Een eigen paard ... de droom. Dat we in Overijssel kwamen wonen ben ik op zoek gegaan naar een paard en vond Kamelot, ze luisterde toen nog naar de naam Kometa... maar dat vond ik niks, dus doopte haar om een naam beginnend met een K, naar Kamelot, vond haar wel wat stoers hebben.
1 December 1998 bracht haar vorige eigenaresse bij ons op stal, ik was zo blij als een kind, dat ik haar een uur later op zadelde... braaf stond erbij in de advertentie, dus ik kon het niet laten..... na een kwartiertje gleed ze bijna uit ze corrigeerde zich, maar begon daarna ongelofelijk te bokken en ik belandde met een duik in het zand..... wat braaf..... niks braaf. Wat bleek ze was 2 weken niet van stal geweest en het vroor dat het kraakte..... mijn vriendin vond me echt dom.... dat ik er meteen op was geklommen... Dat was onze eerste dag samen niet al te best begin zeg maar.... dus moest de keren erna behoorlijk mijn moed verzamelen om er weer boven op te klimmen.... Gelukkig nam ik vrij snel les en ging het beter, alhoewel ze 's winters nog wel een leuk vond al bokkend de bak door te gaan... mijn eerste paard heeft me nog nooit op de grond gekregen en weinig ervoor.... maar zij kon het lekker op het bokken zetten... dat ik toch wel een aantal keer zand hapte.. Ook kon ze zich als ze ergens van schrok heel snel omkeren... en dat kan van haar eigen schuim uit haar mond zijn op de grond, of een andere kabouter die ik over het hoofd had gezien, dat daarvoor er niet zat hop, 180 graden om, gelukkig zit ik redelijk stevig in het zadel, maar was dan wel mijn beugels kwijt. Voor de rest was een hartstikke lief paard, braaf in omgang.
In dat voorjaar begon ik met wedstrijden rijden, dressuur met denk ik als iedere amateur de Z als doel. De B en L gingen super, daar vlogen we door altijd wel met winstpunten en vaak in de prijzen thuis komend. De M1 ging ook nog wel, de M2 was echt afzien... soms pure frustratie... met als hoge lat de Z dressuur, dat is gelukt, mijn kinderdroom kwam uit. Toen overleed in de tijd de pony van mijn dochter aan koliek, wij gingen altijd samen op concours.... ze had het wel gezien... en ik dacht het is mooi geweest al die wedstrijden, geen zin om in mijn eentje op concours te gaan. Nu rijden we alleen nog maar voor de lol. Een paar jaar geleden miste ik de uitdaging een beetje, we zaten samen aan ons dak zeg maar... ik had haar te koop gezet... maar dat vond ik toch ook wel moeilijk.... er kwamen mensen kijken, maar het ging me te veel aan het hart zonder mijn Lotje.... We waren ondertussen een super team samen die elkaar haarfijn aanvoelt... wat zocht ik nou... kon er zo opstappen had een paar dagen niet gereden.... dus ach... Ik besloot haar te houden en te laten dekken, voor een opvolger. Die werd werd 11 maanden later geboren Caprice, een eigenwijze dame, af en toe net een hond, ze loopt de hele dag achter me aan, een dappere in vergelijk met mams, dat heeft ze van haar paps Sorento, ze verblik of verbloost nergens van. Ik hoop volgend jaar met haar aan de gang te gaan en nieuwe uitdaging, ook weer spannend.
Dag lieve Lot bedankt voor alle mooie jaren samen, je hebt een mooi plekje nu bij Margot en weet zeker dat ze een leuk paard aan je heeft!!

4 opmerkingen:

  1. Wat en moeilijke beslissing ! Maar fijn te weten dat hij een goed huis heeft !Misschien kan je hem nog eens opzoeken .( heb je al een goed baassje voor je hondjes ??)

    Ik wens je een fijn weekend toe !
    Peet

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Och Monique, van een verdrietig verhaal heb je er een heel mooi verhaal van gemaakt! Afscheid nemen is altijd zo moeilijk, vreselijk. En wat een lieverd is Kamelot, wat een band had je met dit paard. Ben blij dat er een nieuw knuffelbaasje is. En wat kan jij goed rijden Z dressuur, poeh!(net gevraagd aan m'n dochter, zij is zo'n paardengek vanaf haar 4e jaar) Top hoor en ben al reuze benieuwd wat Caprice gaat doen. Olympisch sportteam? Nog veel sterkte met het afscheid, dat ook je nieuwe uitdaging dit verdriet kan verzachten. Soms moet je keuzes maken in het leven maar opent straks weer mooie poorten om er doorheen te "galopperen"! Veel liefs van Cin

    BeantwoordenVerwijderen
  3. hoi Monique,

    Vandaag zomaar op jouw blog beland en mijn ogen uitgekeken. Wat een lekker sfeertje hangt hier. Ik ben alleen geen paardenliefhebber (sorry), maar kan mij indenken dat het moeilijk blijft om afscheid te nemen. Gelukkig heeft ze een lekkere nieuwe plek toch?

    Groet,
    Lavender

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Pooeeeh, dit lijkt me geen makelijke beslissing, hier heb ik wel eens eerder over nagedacht!

    Hoe doe je dat een paard wegdoen, je bouwd toch een band op.

    Maar nu je weet dat ze in goede handen is zal er vast wel een last van je schouders zijn gevallen.

    Mooie herinneringfoto's

    Groetjes

    BeantwoordenVerwijderen