zaterdag 9 oktober 2010

Comfortzone


Laatst stond er een stukje in het blad over comfortzone. En had ik het erover met Frank, wij zijn niet van die comfortabele types vond ik en hij beaamde het, we zijn avontuurlijk en zoeken uitdagingen, dat gaat niet altijd zonder slag of stoot . Ik zie ze vaak genoeg om me heen, mensen die jaren hetzelfde doen, zondag dit, dan dat en het liefst roepen als dan.... maar als dan lijkt nooit te komen. Eeuwig hetzelfde werk, waar ze dan over mopperen maar er eigenlijk niets aan doen om dat maar te veranderen. Want helaas veranderen kun je een ander niet alleen jezelf. Daar is lef voor nodig, jezelf buiten je comfortzone te plaatsen, dingen los te laten en soms dromen te laten varen.

Dat we niet standaard waren zag ik al in het begin van ons huwelijk, we begonnen en eigen zaak, natuurlijk ging dat niet altijd van een leien dakje en lagen we best wel eens wakker van rekening die betaald moesten worden, om me heen zag ik dat mensen liever in de weg van de minste weerstand blijven zitten en alle risico's liever uit de weg gaan. Maar ja zonder risico's te nemen kun je niet ondernemen. 17 jaar lang hadden wij een eigen woonwinkel, waarbij we eenmaal met de winkel naar een andere plaats verhuisden. Een paar jaar later verkochten wij ons huis om ergens anders in het land, lekker buitenaf te kunnen gaan wonen. Helaas hadden we opdat moment niet meteen een ander huis gekocht en werd de winst die we uit ons huis haalde direct door de bank in onze voorraad van de winkel gestop (bank ziet het huis als onderpand).... even slikken, de voorraad was voor ons een huis kopen wat wilde verlopig een droom... dan maar weer het beste ervan maken. We huurde verlopig een huis en gingen behoorlijk terug naar af, maar ach geluk zit hem niet in je huis of wat dan ook maar in jezelf.

Gelukkig ging het voor de wind en kochten 2,5 jaar later wel onze droom.....helaas daarna werd de economie slechter en kwam de meubelbranche behoorlijk in zwaar weer.....een onze droom hing vaak als het zwaard van Damocles boven ons hoofd... De omzetten in de winkel namen af, we waren op zondag altijd open en dat mocht niet meer van de gemeente.... dat we 3 jaar geleden tegen elkaar zeiden, wil je dit tot je 65ste blijven doen of gooien we het roer om, we kozen voor het laatste. We hadden nog een huurschuld en nog wat andere schulden en even leek het erop dat we alles kwijt zouden raken. Het leek een zwart gat waar we in waren beland.... door alles per dag te bekijken had ik het gevoel er controle over te houden, ik adem dacht ik , de hobbels nam ik per dag, dan waren ze te overzien. Geen hobbels zien voor ze er zijn. Gelukkig vonden we allebei snel een andere baan, de schuld van de winkel konden we gelukkig in onze hypotheek stoppen en daar gingen we weer met volle moed er tegen aan. Helaas het bedrijf waar Frank werkte ging failliet (hij was gaan werken voor een leverancier van ons) en stond we weer aan de kant.

Gelukkig vond hij vrij snel een nieuwe baan, helaas ging het toen bij het bedrijf waar ik werkte slechter. Ik werkte op dat moment in de detachering voor een uitzendbureau, natuurlijk had personeel wat er langer werkte voorrang...dus hield het op. Weer waren de comfortzone's behoorlijk weg en persoonlijke dingen speelde ook mee, zelf zover weg dat we er elkaar erin dreigde te verliezen. Het was een diep zwart gat, die periode. Waarbij ik maar één ding dacht, ik kom hier uit het allerliefst met jou en als ik daarin geen keuze heb zonder, maar een ding sterker dan ooit. In zo'n dal kom je jezelf behoorlijk tegen, maar ontdekt je ook de goede kanten van jezelf.Omhoog krabbelen een zware weg, maar kan zeggen ik ben sterker dan ooit. Frank zei laatst jij geeft nooit op, je bent zo'n enorme vechter, je denk altijd positief, wat heb jij een power in je barst het mooiste compliment wat ik ooit van iemand heb gekregen.

Momenteel heb ik een droombaan, een tijdelijk maar wel eentje waar ik erg happy mee ben, mezelf in kan vinden, waarschijnlijk als je het 10 jaar geleden had gezegd dat ik dit zou gaan doen gedacht had dat durf ik niet, maar nu denk ik kom maar op, waarom niet, het is ook compleet iets anders dan wat ik deed en hele leuke nieuwe uitdaging waar ik enorm veel van leer. Wij hebben het fijn samen. Vanmorgen zei Frank tegen me knijp mee even. En ja als we altijd in comfortzone waren blijven hangen nooit tot grote hoogtes gekomen. Je hebt de dalen nodig om te groeien en sterker te worden.

Mijn motto, ik zie geen hobbels op de weg, die neem ik pas als ze daar daadwerkelijk liggen, duik overal onbevangen in zonder vooroordelen, je kunt alleen jezelf veranderen, je bent nooit te oud om te leren. Kan niet is dood en wil niet ligt ernaast. Nog een wijsheid van mijn opa: geen zorgen over morgen, die loopt toch altijd anders dan je dacht. En hij heeft gelijk!

6 opmerkingen:

  1. Ja, aan een kant ben ik het helemaal met je eens. Maar wij zijn toch altijd voor safe gegaan. En dat komt denk ik omdat ik bij mijn ouders altijd zag hoe het was om maar net de knoopjes aan elkaar te knopen. En hoe het was om steeds een huilende moeder aan te treffen omdat er weer iemand aan de deur kwam. (je snapt het wel). En dat heeft me ook gevormd tot wie ik nu ben, en moet zeggen dat ik het altijd een groot genot heb gevonden om geen schuld te hebben en mijn kinderen heb kunnen laten studeren. Maar helaas moet ik ook zeggen dat als we vroeger andere voorbeelden gezien hadden we ook de stap van een woning kopen hadden aangedurfd, maar ja achteraf praten is altijd makkelijk. Maar ik denk dat wij de komende tijd toch ook wat meer lef durven te nemen. Maar genoten hebben we samen al 34 jaar, en dat vind ik toch ook een heerlijk gevoel.

    Gelukkig zijn we niet allemaal hetzelfde, anders waren we ook weer saai.

    fijn weekend
    groetjes Lia

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Net als Lia, ook door de verhalen van thuis uit waarbij de uitdrukking "het hebben van een eigen zaak is het einde van het vermaak" in mindere tijden altijd weer terug kwam, misschien wat behoudender geweest in het zetten van (zakelijke) stappen. Toch heb ik er wel moeten zetten waardoor ik letterlijk terug naar "af".

    Ik vind jouw verhaal heel bijzonder en ik denk niet dat iedereen er zo mee om had kunnen gaan. Petje af hoor dat je boven alles vooral blijft genieten ... blijf dat doen!

    Groetjes,
    Colinda

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat een dappere instelling! En idd het heeft jou heel sterk gemaakt en gelukkig was jullie relatie er tegen bestand, ik weet dat het ook anders kan gaan, dus nu ben ik heel blij met het (relatief) rustige leven dat we nu leven :)
    Goed dat je nu (even) zo'n heerlijk uitdagende baan hebt, waar je nóg sterker van wordt!
    Ik mail je van de week.. Groeten, Corine(THUIS)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. WAT EEN VERHAAL ZEG!
    IK BEN VIND JE LEVENS INSTELLING GEWELDIG.
    HET LAAT KRACHT ZIEN IN ZIJN STERKST VORM.
    JIJ BENT NIET ALLEEN EEN BIKKEL, DAT IS JE HELE GEZIN.
    JE MOET ER SAMEN UITKOMEN EN ACHTERSTAAN.
    MIJN GEZIN HEEFT ZELF OOK HET EEN EN ANDER MEE GEMAAKT EN OOK WIJ GAAN DOOR.
    JE MOET DOOR MET ADEMEN EN LEVEN. DAT GAAT HET BESTE EN MAKKELIJKSTE MET EEN STERK GEZINSBAND.
    ZO TE ZIEN HEBBEN JULLIE DAT.
    GELUKKIG MAAR.

    EEN HELE LIEVE GROET,
    MIRANDA

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Hoi Monique, heftig stukje zo.. tjonge. Knap hoor, dat je het zo verwoord hebt. Hmm net nu ik voor mezelf begin haha.. ;)

    Fijn dat alles nu weer 'gewoon' draait en je je plekje gevonden hebt..

    Groetjes, Sonja

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Lieve Monique

    De openschuur is al geweest hoor !!!
    Ik heb je verhaal gelezen , heftig hoor ...
    Het leven kan raar lopen , maar ik ben er van overtuigd dat alle er uit alle negatieve gebeurtenissen uit het leven altijd weer iets positiefs kan halen . Vaker kom je er sterker uit !( mag best zeggen dat ik uit ervaring spreek ..)
    Ik bewonder altijd de mensen zoals jij !een super instelling !
    liefs peet

    BeantwoordenVerwijderen