Het begint wat te worden.

(Klik op foto voor vergroting)

De laatste loodjes.... het begint steeds meer vorm te krijgen ons computerhoekje. Van de week even achter twee beeldschermen aangegaan, wou graag twee dezelfde, omdat ze aan de wand geplaatst worden om ruimte te winnen, dan zijn twee dezelfde schermen toch wel het mooist, mooi rustig. Maandagavond langs de Mediamarkt gereden... allemaal breedbeeld computers en zwart..... ik wou graag niet al te grote schermen en een grijze rand.... gelukkig heb ik nu twee nette dezelfde schermen gevonden op marktplaats, waar dat al niet goed voor is.

Even wat foto's geschoten vanmiddag, even wat leuke dingen neer gezet en dan wordt het wel gezellig om te zien, maar goed het wordt wel een werkplek, dus er komen zo iets minder romantische computers in, daar is hij uiteindelijk voor bedoeld, nu even een paar foto's zonder computers... dat kan nog even.

Morgen gaan we een houten vloer leggen en dan stuct William (schoonzoon) van de week daar de muur nog netjes, die nog even sauzen en de vloer verven, dan is het klaar allemaal! Lekker, het is toch altijd meer werk dan je denkt.... oh, ja en er moeten nog wat planken bij in de linker hoek.... alleen kon ik geen kaasplank bemachtigen.... dus daar nog even achteraan van de week.

Voor de opening naar de kamer en de computerhoek, wil ik een gordijn maken, om van de winter de hoek tochtvrij en behagelijk te houden, het is een blijft een oud huis.... Ik heb een hele mooie grove linnen stof gevonden die ik wil voeren met een mooie linnen toile de joy of andere mooi stof.

Weekje Sleeswijk-Holstein

We zijn net het weekend terug gekomen van een weekje Sleeswijk-Holstein. We waren eigenlijk niet van plan op vakantie te gaan dit jaar, maar we hadden het allebei even hard nodig. Even lekker uit blazen, lekker met zijn tweetjes. We hadden een heel schattig wit huisje gehuurd met een rieten dak, heel landelijk gelegen, de eerste buur op afstand van 500 m, heel knus met een heel laag plafond erin, Frank, kon net aan rechtop staan onder de balken.

Het plaatsje lag heel dichtbij de Denemarken, 10 km van de Oostzee af en andere andere kant had je de waddenkust en het eiland Sylt liggen. Het weer was echt een toegift, we konden twee dagen heerlijk aan het strand liggen. De rest veel plaatsjes bezocht waaronder Tonder, Flensburg en een eiland naast Sylt, Romo, met het breedste strand van Europa. Het was alleen jammer je er met de auto op mocht.... het strand is nl. 2,5 km breed, die bedierven een beetje het uitzicht.

Al met al een prachtige omgeving, het was heerlijk rustig doordat het seizoen ten einde was. Even weer heerlijk opgeladen!

Dag Kamelot

Gisteren heb ik na 11 jaar afscheid genomen van Kamelot.... een moeilijke beslissing, vooral omdat ze me heel dierbaar is. Maar kwam er toch achter dat het me ook allemaal wel eens te veel is 3 paarden, dat ik anderhalve maand geleden heb besloten om haar te verkopen.

Vrij snel daarna vond ik een hele leuke nieuwe eigenaresse voor haar, die naar mijn idee weer heel veel lol aan haar kan beleven, dat verzacht zeker haar afscheid.

Gisteren heb ik haar weg gebracht en staat ze op haar nieuwe plekje.

Bijna 11 jaar geleden waren we net verhuisd uit Noord-Holland naar Overijssel, als kind had ik van mijn 9 t/m mijn 18 jaar paard gereden, voor mijn 15e verjaardag kreeg ik naar heel veel zeuren een eigen paard met mijn zusje... maar ja daarna kwamen andere dingen in mijn leven, Frank, opleiding en ben ik gestopt. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan, dat mijn dochter Carlijn op haar 6e begon te rijden, had ik zoiets van dit is wel weer erg leuk..... dus begon ik op mijn 30ste met een vriendin weer te rijden bij een manege, natuurlijk als je een eigen paard hebt gehad is dat toch even wat anders... Een eigen paard ... de droom. Dat we in Overijssel kwamen wonen ben ik op zoek gegaan naar een paard en vond Kamelot, ze luisterde toen nog naar de naam Kometa... maar dat vond ik niks, dus doopte haar om een naam beginnend met een K, naar Kamelot, vond haar wel wat stoers hebben.

1 December 1998 bracht haar vorige eigenaresse bij ons op stal, ik was zo blij als een kind, dat ik haar een uur later op zadelde... braaf stond erbij in de advertentie, dus ik kon het niet laten..... na een kwartiertje gleed ze bijna uit ze corrigeerde zich, maar begon daarna ongelofelijk te bokken en ik belandde met een duik in het zand..... wat braaf..... niks braaf. Wat bleek ze was 2 weken niet van stal geweest en het vroor dat het kraakte..... mijn vriendin vond me echt dom.... dat ik er meteen op was geklommen... Dat was onze eerste dag samen niet al te best begin zeg maar.... dus moest de keren erna behoorlijk mijn moed verzamelen om er weer boven op te klimmen.... Gelukkig nam ik vrij snel les en ging het beter, alhoewel ze 's winters nog wel een leuk vond al bokkend de bak door te gaan... mijn eerste paard heeft me nog nooit op de grond gekregen en weinig ervoor.... maar zij kon het lekker op het bokken zetten... dat ik toch wel een aantal keer zand hapte.. Ook kon ze zich als ze ergens van schrok heel snel omkeren... en dat kan van haar eigen schuim uit haar mond zijn op de grond, of een andere kabouter die ik over het hoofd had gezien, dat daarvoor er niet zat hop, 180 graden om, gelukkig zit ik redelijk stevig in het zadel, maar was dan wel mijn beugels kwijt. Voor de rest was een hartstikke lief paard, braaf in omgang.

In dat voorjaar begon ik met wedstrijden rijden, dressuur met denk ik als iedere amateur de Z als doel. De B en L gingen super, daar vlogen we door altijd wel met winstpunten en vaak in de prijzen thuis komend. De M1 ging ook nog wel, de M2 was echt afzien... soms pure frustratie... met als hoge lat de Z dressuur, dat is gelukt, mijn kinderdroom kwam uit. Toen overleed in de tijd de pony van mijn dochter aan koliek, wij gingen altijd samen op concours.... ze had het wel gezien... en ik dacht het is mooi geweest al die wedstrijden, geen zin om in mijn eentje op concours te gaan. Nu rijden we alleen nog maar voor de lol. Een paar jaar geleden miste ik de uitdaging een beetje, we zaten samen aan ons dak zeg maar... ik had haar te koop gezet... maar dat vond ik toch ook wel moeilijk.... er kwamen mensen kijken, maar het ging me te veel aan het hart zonder mijn Lotje.... We waren ondertussen een super team samen die elkaar haarfijn aanvoelt... wat zocht ik nou... kon er zo opstappen had een paar dagen niet gereden.... dus ach... Ik besloot haar te houden en te laten dekken, voor een opvolger. Die werd werd 11 maanden later geboren Caprice, een eigenwijze dame, af en toe net een hond, ze loopt de hele dag achter me aan, een dappere in vergelijk met mams, dat heeft ze van haar paps Sorento, ze verblik of verbloost nergens van. Ik hoop volgend jaar met haar aan de gang te gaan en nieuwe uitdaging, ook weer spannend.

Dag lieve Lot bedankt voor alle mooie jaren samen, je hebt een mooi plekje nu bij Margot en weet zeker dat ze een leuk paard aan je heeft!!