Glennis Grace - Always

Ik had zomaar even de behoefte om wat te schrijven, eigenlijk stiekem hoop ik dat je het leest, dat  ik zoveel jaar later eigenlijk nooit vergeten ben.... ondanks alle afstanden en muren die je op getrokken hebt  tussen ons ben je er altijd.... voel ik je altijd om me heen....

Het is dan wel niet in de fysieke werkelijkheid... want daarin is  het schijnbaar onmogelijk, ooit zei je we maken er een film van de ongrijpbare liefde...soms vraag ik me af hoe het leven gelopen had als we elkaar niet hadden ontmoet... zou het simpeler zijn geweest, er is voor mij zoveel veranderd na de ontmoeting met jou... er is voor mij werkelijk geen steen recht blijven staan, soms heb ik het gevoel dat je alles weg geduwd hebt. Je bent doorgerend in jouw wereld van veiligheid en zekerheden... je loyaliteit daarin is enorm groot,.... ik hoop niet dat je jezelf hierin voorbij rent om werkelijk te kunnen zijn wie je bent, dat je niet handelt uit schuldgevoel.... Ik mis je nog steeds dagelijks. Ik ben dapper verder gegaan, heb al mijn verwachtingen los gelaten, heb heel veel los gelaten en onthecht aan alles aan wat ik dacht te zijn... of zoals het hoorde.. dat was een diepgaand proces en enorm pittig. Ik kwam er ook achter dat blijven in mijn huwelijk geen optie meer was, omdat ik eigenlijk niemand het gevoel wil geven second best te zijn, dat zou niet eerlijk zijn, De ander heeft voor mij ook het recht te vinden wat goed voor hem is om zo het beste uit zichzelf te kunnen halen. De dag dat je ontmoeten lieten onuitwisbare sporen na, en achtervolgen mij eigenlijk op iedere pas die ik maak... De diepe liefde die jij in mij raakte probeer ik om te zetten in de dingen die ik doe, te leven uit overgave, compassie en mededogen en vooral verwondering met alles wat op mijn pad komt. In ieder geval het best uit mezelf te halen te leven in liefde. Ik hoop dat het goed met je gaat, dat je gelukkig bent. Het neemt niet weg dat ik je nog steeds enorm mis, dat is iets waar mee ik dealen.

Een jaar geleden keek ik naar een film.... de laatste tekst raakte me enorm.... en geeft zo goed weer wat ik voel...

Je lijden moet ergens goed voor zijn. Het is niet aan mij om te zeggen of mijn woorden de prijs waard zijn. Ik herinner je me iedere dag. Duizend jaar geleden kwam iemand op het idee van vergankelijkheid. Van de schoonheid van het onvermijdelijke en van verandering. Het duurde lang voor ik de herinnering aan jou  kon waarderen en ook het idee dat iets wat niet voor eeuwig duurt minder waard is. Misschien had ik het weg moeten rationaliseren.

Dat is makkelijker voor de ziel dan te rouwen om iets wat had kunnen zijn. Maar ik koos voor de herinnering aan jou,  Ik koos om in je te blijven geloven. Ik blijf geloven dat de band tussen ons nooit kan worden verbroken en dat wij elkaar meedragen in ons hart. Je maakt me tot wie ik ben...

Nog zo'n prachtig stuk over tweelingzielen:

http://zielenliefde.weebly.com/vanaf-een-willekeurige-dag.html