Nieuwe keuken

Nog een paar weekjes en dan komt onze nieuwe keuken. In eerste instantie zou Frank hem zelf maken, maar soms moet je gewoon niet alles zelf willen doen. We zijn nog boven bezig, Jelle's kamer is nu echt bijna af, moet alleen nog gestuct worden en dan kan Jelle naar zijn eigen kamer.

De oude keuken is toe aan vervanging, de oude eigenaar heeft deze keuken zelf getimmerd, hij was dat we er kwamen wonen voorzien van bruine knopen uit de jaren '70... en het hout was helemaal oranje verkleurd. Ik heb hem toen een beetje opgepimpt, oud blauw geverfd, boerenknopen erop, maar het is wel mooi geweest zo na 35 jaar, de blauwe bakken en de lekkende kraan komen mijn neus uit er is ook zoveel nog niet afgewerkt, b.v. de schouw. Tijd voor een nieuwe!! Het was een impulsieve beslissing, want eigenlijk stond hij nog niet in onze planning, we hadden wat rond gebeld en konden voor een redelijke prijs een naar wens gemaakte keuken kopen, met precies alles wat we wilde de bak, de kraan, het materiaal.

We laten hem maken en nog een paar weekjes en dan wordt hij geplaatst. Het wordt weer een eiland met belgisch hardstenen wasbak en hardstenen dik gefijnd aanrechtblad en de kastje worden blank eiken. Ik vind het reuze spannend, hij zit in je hoofd maar nu nog afwachten hoe die in het echie wordt. Daarna moet er nog een schouw gemaakt worden en een kastje naast de AGA maar die komen later. Ik kan bijna niet wachten...

Hulpbehoevend

Hebben jullie dat ook van die bezoek je aan arts of therapeut.... alles best zolang ik maar alles aan mag houden, ben best een preuts typje...

Vorig jaar winter ging ik door mijn rug met een zak openhaardhout optillen van de grond, voelde hem erin schieten. Kon een week niet op of om. Uit bed komen kostte me een kwartier en in plaats dat het beter ging na een week werd het alleen maar erger. Dat ik besloot om een afspraak te maken met een manueeltherapeut. Kon gelukkig de volgende dag meteen terecht. Dus ik heen en daar sta je dan in bh en onderbroek, tot daar aan toe en staar wat naar de muur terwijl hij me links en rechts laat buigen. Daarna moet ik gaan liggen, tot zo ver gaat het goed, totdat ik mijn benen omhoog moet doen en me realiseer dat ik de verkeerde onderbroek aan heb gedaan die ochtend..... zo'n vlinder model, zolang je op de grond blijft staan best degelijk.... maar in deze positie was ik me niet helemaal zeker van het uitzicht wat hij op dat moment had.... ik voel mijn hoofd knalrood worden.... probeer zonder dat hij het door heeft de boel recht te trekken, voor zover dat gaat lukken.... vraagt hij nog doodleuk "heb je het warm"..... Ja, hier krijg je het wel warm van....schaamrood op de kaken...

Je snapt wel dat dat me de volgende keer niet meer gebeurt en ik gewapend in de aller degelijkste sloggi naar de volgende afspraak ga.

Gisteren tijdens me werk zie ik dat ik aan het einde van de middag een afspraak heb om te enten. Bijna vergeten, goed dat er agenda's zijn die je helpen herinneren. Alleen realiseer ik me dat ik weer iets fouts aan heb getrokken die ochtend.... Ik bel Frank onderweg en die ziet alles al voor zich en we moeten er eigenlijk wel om lachen. Eerst langs huis zijn geen optie dus er zat niks anders op.

En ja die middag zit ik in de praktijk en hij moet bij mijn bovenarm, alleen dat is nu het probleem, ik heb geen spillenarmpjes, dat ik mijn mouw helemaal tot bijna mijn schouder op kan halen..... Ik probeer een wanhopige poging te doen mijn rits op mijn rug te vinden, maar helaas mijn armen zijn te kort en er zit niks anders op dan de man vriendelijke te verzoeken of hij me wil helpen mijn rits van mijn hulpbehoevende jurk los te maken.... hij enten en daarna mocht hij hem weer dicht doen...... kan wel door de grond gaan...

Ach ja het kan nog erger..... ooit op een workshop met allemaal dames bijelkaar natuurlijk genoeg stof voor kostelijke verhalen. Moest de moeder van één van de meiden naar de gynaecoloog. Zegt die man tegen haar: "Wat heeft u er een werk van gemaakt"... zij had op het moment nog niet door waar hij het in godsnaam over had. Thuis ziet ze dat de bodylotion die ze 's morgens van haar dochter op had gedaan glitters bevatte..... Kostelijke verhalen toch, we hebben er dubbel om gelegen met zijn allen om Moe met glitterdoos.

Comfortzone

Laatst stond er een stukje in het blad over comfortzone. En had ik het erover met Frank, wij zijn niet van die comfortabele types vond ik en hij beaamde het, we zijn avontuurlijk en zoeken uitdagingen, dat gaat niet altijd zonder slag of stoot . Ik zie ze vaak genoeg om me heen, mensen die jaren hetzelfde doen, zondag dit, dan dat en het liefst roepen als dan.... maar als dan lijkt nooit te komen. Eeuwig hetzelfde werk, waar ze dan over mopperen maar er eigenlijk niets aan doen om dat maar te veranderen. Want helaas veranderen kun je een ander niet alleen jezelf. Daar is lef voor nodig, jezelf buiten je comfortzone te plaatsen, dingen los te laten en soms dromen te laten varen.

Dat we niet standaard waren zag ik al in het begin van ons huwelijk, we begonnen en eigen zaak, natuurlijk ging dat niet altijd van een leien dakje en lagen we best wel eens wakker van rekening die betaald moesten worden, om me heen zag ik dat mensen liever in de weg van de minste weerstand blijven zitten en alle risico's liever uit de weg gaan. Maar ja zonder risico's te nemen kun je niet ondernemen. 17 jaar lang hadden wij een eigen woonwinkel, waarbij we eenmaal met de winkel naar een andere plaats verhuisden. Een paar jaar later verkochten wij ons huis om ergens anders in het land, lekker buitenaf te kunnen gaan wonen. Helaas hadden we opdat moment niet meteen een ander huis gekocht en werd de winst die we uit ons huis haalde direct door de bank in onze voorraad van de winkel gestop (bank ziet het huis als onderpand).... even slikken, de voorraad was voor ons een huis kopen wat wilde verlopig een droom... dan maar weer het beste ervan maken. We huurde verlopig een huis en gingen behoorlijk terug naar af, maar ach geluk zit hem niet in je huis of wat dan ook maar in jezelf.

Gelukkig ging het voor de wind en kochten 2,5 jaar later wel onze droom.....helaas daarna werd de economie slechter en kwam de meubelbranche behoorlijk in zwaar weer.....een onze droom hing vaak als het zwaard van Damocles boven ons hoofd... De omzetten in de winkel namen af, we waren op zondag altijd open en dat mocht niet meer van de gemeente.... dat we 3 jaar geleden tegen elkaar zeiden, wil je dit tot je 65ste blijven doen of gooien we het roer om, we kozen voor het laatste. We hadden nog een huurschuld en nog wat andere schulden en even leek het erop dat we alles kwijt zouden raken. Het leek een zwart gat waar we in waren beland.... door alles per dag te bekijken had ik het gevoel er controle over te houden, ik adem dacht ik , de hobbels nam ik per dag, dan waren ze te overzien. Geen hobbels zien voor ze er zijn. Gelukkig vonden we allebei snel een andere baan, de schuld van de winkel konden we gelukkig in onze hypotheek stoppen en daar gingen we weer met volle moed er tegen aan. Helaas het bedrijf waar Frank werkte ging failliet (hij was gaan werken voor een leverancier van ons) en stond we weer aan de kant.

Gelukkig vond hij vrij snel een nieuwe baan, helaas ging het toen bij het bedrijf waar ik werkte slechter. Ik werkte op dat moment in de detachering voor een uitzendbureau, natuurlijk had personeel wat er langer werkte voorrang...dus hield het op. Weer waren de comfortzone's behoorlijk weg en persoonlijke dingen speelde ook mee, zelf zover weg dat we er elkaar erin dreigde te verliezen. Het was een diep zwart gat, die periode. Waarbij ik maar één ding dacht, ik kom hier uit het allerliefst met jou en als ik daarin geen keuze heb zonder, maar een ding sterker dan ooit. In zo'n dal kom je jezelf behoorlijk tegen, maar ontdekt je ook de goede kanten van jezelf.Omhoog krabbelen een zware weg, maar kan zeggen ik ben sterker dan ooit. Frank zei laatst jij geeft nooit op, je bent zo'n enorme vechter, je denk altijd positief, wat heb jij een power in je barst het mooiste compliment wat ik ooit van iemand heb gekregen.

Momenteel heb ik een droombaan, een tijdelijk maar wel eentje waar ik erg happy mee ben, mezelf in kan vinden, waarschijnlijk als je het 10 jaar geleden had gezegd dat ik dit zou gaan doen gedacht had dat durf ik niet, maar nu denk ik kom maar op, waarom niet, het is ook compleet iets anders dan wat ik deed en hele leuke nieuwe uitdaging waar ik enorm veel van leer. Wij hebben het fijn samen. Vanmorgen zei Frank tegen me knijp mee even. En ja als we altijd in comfortzone waren blijven hangen nooit tot grote hoogtes gekomen. Je hebt de dalen nodig om te groeien en sterker te worden.

Mijn motto, ik zie geen hobbels op de weg, die neem ik pas als ze daar daadwerkelijk liggen, duik overal onbevangen in zonder vooroordelen, je kunt alleen jezelf veranderen, je bent nooit te oud om te leren. Kan niet is dood en wil niet ligt ernaast. Nog een wijsheid van mijn opa: geen zorgen over morgen, die loopt toch altijd anders dan je dacht. En hij heeft gelijk!